Het onderwijs richt zich per definitie op de maatschappij van morgen, maar kan die ambitie vaak niet waarmaken. Vergoelijkend zeggen we dan tegen elkaar dat niemand weet hoe de wereld er over 25 jaar uitziet, en dat we onze handen al vol hebben aan de maatschappij van nu. Maar dat is te gemakkelijk. De leerlingen van nu staan over 25 jaar midden in een wereld die, gerekend naar de huidige consensus in de wetenschap, te maken zal hebben met grote duurzaamheidsvraagstukken: energie, grondstoffen, klimaat, biodiversiteit, voedsel, gezondheid, leefruimte, werkgelegenheid en rechtvaardigheid. De omvang en verwevenheid van deze kwesties vraagt om integrale, mondiale aanpak, om grootschalig herontwerp van producten en diensten, en om nieuwe maatschappelijke ordening op alle niveaus. Een nieuwe industriële revolutie dus, maar dan vanuit besef van eindigheid. De basis daarvoor moet in de komende decennia ontstaan, door doelbewuste inzet van mensen die hier en nu onderwijs volgen. Wat betekent dit voor onderwijsvernieuwing vandaag? Die vraag is minstens zo belangrijk als de vraag hoe het onderwijs dienstbaar kan zijn aan onze nationale economie, maar staat nog niet hoog genoeg op de agenda.